هنری سهودو از یک زندگی فقیرانه به قهرمانی وزن 55 کیلوگرم کشتی آزاد المپیک رسید تا ثابت کند در زندگی هیچ هدفی دست نیافتنی نیست.

هنری سهودو قهرمان 21 ساله وزن 55 کیلوگرم کشتی آزاد المپیک است؛ پسری که از یک خانواده بسیار فقیر به مدال طلای المپیک رسید. او فرزند یک خانواده مستضعف مکزیکی است که به طور غیر قانونی به آمریکا مهاجرت کردند و زندگی سختی داشتند.

«هنری» برای این که بتواند به تمرین کشتی برود در خیابان به دست فروشی و فروش «تامیل» (نوعی غذای سنتی آمریکا مانند سمبوسه) می‌پرداخت و از این راه هزینه کشتی گرفتن خود را تامین می‌کرد. مادر «هنری» به تنهایی و با دست مزد ناچیز کلفتی شش فرزندش را بزرگ کرد.

وقتی «هنری» چهار ساله بود، پدر و مادرش از هم جدا می‌شوند و آنها ابتدا به نیومکزیکو و سپس فینیکس نقل مکان می‌کنند. او تا 17 سالگی با دو خواهر و برادر خود بر روی یک تخت می‌خوابید و شرایط بهتری در خانه‌شان وجود نداشت.

آلونزو برادر هنری می‌گوید: «ما عادت داشتیم که بر روی تخت با بالش با یکدیگر جنگ می‌کردیم. مانند گلادیا تورها شده بودیم.»

اما به زودی این جنگ و مبارزه به سالن ورزش کشیده شد، زمانی که هنری و برادر بزرگترش آنجل ستاره‌های تیم کشتی دبیرستان خود شدند. زمانی که آنجل به کمپ تمرینی کلورادو اسپرینگز راه یافت، هنری هم به عنوان یک ستاره تیم جوانان دنباله روی وی شد.

هنری می‌گوید: « حالا ما هر کدام یک تخت داشتیم اما، تنها بودیم.»

پدر هنری پس از مدت‌ها گرفتاری در دام مواد مخدر،‌ در مکزیکوسیتی در گذشت و فرزندانش نتوانستند در مراسم در گذشت وی شرکت کنند.

تری براندز مربی تیم ملی آمریکا می‌گوید: «او می‌توانست الان در زندان باشد یا به یک مواد فروش تبدیل شود. او می‌توانست خیلی چیزهای دیگر باشد.»

اما، قهرمانی المپیک؟؟

آنجل در این رابطه می‌گوید:«جز خودمان هیچ کس باورمان نمی‌کرد.»

هنری سهودو که اولین قهرمان‌اش را در 17 سالگی جشن گرفت، درسن بیست سالگی عضو تیم ملی آمریکا شد اما، در مسابقات جهانی 2007 در دور اول مغلوب شد. (وی به تقی داداشی باخت) گرچه این شکست او را ناراحت و غمگین کرد اما،‌ ناامید نشد و برای المپیک هم دوباره ملی پوش شد.

در طول مسابقه فینال برادر و دوستانش یک لحظه‌ آرام و قرار نداشتند و "هنری کوچک" را ترغیب به حمله می‌کردند. در ثانیه‌های پایانی هنری امتیاز از دست می‌دهد و عقب می‌افتد، اما سریعا بر می‌خیزد و با حمله‌ای برق آسا از ماتسوناگای ژاپنی امتیاز می‌گیرد تا قهرمان المپیک شود. با سوت پایان مسابقه، تنها اشک و فریاد در چهره هنری دیده می‌شود.

مادر هنری به دلیل نداشتن پاسپورت نتوانست به پکن برود اما، هنری پس از قهرمانی در المپیک گفت: «این مدال متعلق به مادرم است.»

سهودو روی تشک فریاد می کشد و 21 سال زندگی خود را مرور کند؛ از دست فروشی یک پسر مهاجر غیر قانونی تا قهرمانی المپیک. حالا او و خانواده‌اش دیگر فقیر نیستند.