هادی ساعی با قهرمانی در المپیک پکن صاحب دو مدال طلا و یک برنز المپیک شد تا پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران در این بازی‌ها لقب بگیرد.

ساعی پس از قهرمانی اظهار کرد: این مدال را به تمام ایرانیان به ویژه خانواده و روح پدرم تقدیم می‌کنم. شاید خود مدال ارزش نداشته باشد اما، باید آن را می‌گرفتم. چرا که می‌دانم مدال نگرفتن در المپیک چقدر برای مردم سخت بود. خدا را شکر می‌کنم که توانستم آنها را خوشحال کنم و خدا مرا خیلی دوست دارد.

وی در رابطه با مسابقه‌ی فینال خود گفت: مسابقه سختی را پشت سر می‌گذاشتم. برای نخستین بار بود که به این وزن می‌آمدم و حداقل سه، چهار کیلو از همه سبک‌تر بودم. اما، در فینال یک لحظه هم اشتباه نکردم و تمام تجربه‌ی شانزده ساله‌ام را به کار گرفتم. ده ماه خانه نرفتم و شبانه‌روز در اردو بودم تا طلای المپیک را بگیرم.

ساعی در حالی که بشدت اشک می‌ریخت، ادامه داد: همه‌ی کار امروزم برای مردم بود. چون مردم ما احساس دارند و باید در این رویداد بزرگ المپیک سهمی داشته باشند. آخرین نفری بودم که به میدان می‌رفتم و چون مدال نگرفته بودیم، فشار زیادی روی من بود. در مسابقه‌ی اول هم وضعیت برایم سخت بود. در این دوره از بازی‌ها داوری‌ها مشکلی نداشت و تنها به یک مورد اعتراض داشتیم. از کادر فنی و فدراسیون هم به خاطر زحماتشان تشکر می‌کنم.

ساعی در پایان درپاسخ به این سوال که آیا از ورزش قهرمانی خداحافظی خواهید کرد، گفت: هنوز در این رابطه فکری نکرده‌ام. تا به حال تنها در اندیشه‌ی قهرمانی المپیک بودم.